FAKİRE EKMEK VEREN KIZININ KOLUNU KIRAN BABA

Bağdat'ı kıtlık kırıp geçiriyordu. Herkesten
önce de hamallar açlık çekiyordu. İçinde
ekmek piştiği, sokağa kadar yayılan kokudan
belli olan bir evin kapısından seslendi hamalın
biri: Allah rızası için birazcık ekmek. Günlerdir
lokma girmedi ağzımdan.
Tandırın başındaki kadın taze ekmekleri kızına
uzattı, "Ver şu adama." dedi. Kızcağız,
ekmekleri güzelce katlayıp verdi aç hamala.
Hamalın sevincine sınır yoktu. Evine doğru
hızlandı. Kim bilir kaç günlük açlığını
giderecekti? Tam bu sırada karşıdan gelen
birinin sert ikâzı durdurdu onu:
- Çabuk söyle, bu ekmeği hangi evden aldın?
Geriye bakıp eliyle işaret etti:
- İşte şu evden.
Adam kızgın şekilde salladı başını:
Yanılmamışım, böyle zamanda başka kimin
evinden alınabilir ekmek? diyerek eve doğru
ilerledi. İçeri girip sordu:
- Kim verdi ekmeği hamala?
Hanım korkudan kızını gösterdi. Güya kızına
acır, bir şey yapmaz diye düşünmüştü. Halbuki
adamın şükürsüzlük ve cimrilik içine işlemişti.
Elindeki sopayı hızla havaya kaldırdı, kızının
ekmek veren eline öyle bir indirdi ki bilek
zedelenip burkuldu, el çarpık kaldı.
Söyleniyordu kendi kendine:
- Ben, herkese ekmek versem bu evde ekmek
kalır mı? diye.
Halbuki nimet şükür isterdi. Şükürsüzlük
nimetin gitmesine sebepti. Nitekim bu
şükürsüzlüğün âkıbeti de öyle olacaktı.
Olmaya başladı bile. Kısa zamanda işleri
bozuldu, çarşının en işlek yerindeki dükkanını
satması da kurtarmadı onun bozulan işlerini.
Bir ara o hale geldi ki, evine ekmek alamaz
duruma bile düştü.
Nitekim bir akşam eve gelmiş, kızcağızına da
acı sözü söylemişti: Artık benden ümidinizi
kesin. Çünkü bu akşam ekmek alacak kadar
da olsa elime para geçmedi. Çarşıya in, ekmek
parası iste, bir tanıdıktan.
Kızcağız çarşıya inmiş, utana sıkıla sattıkları
dükkanın karşısına geçerek bir tanıdık görürüm
diye beklemeye başlamıştı. Kendisini gören
dükkandaki adam hemen yanına gelerek:
- Sen masum birisine benziyorsun, ne
bekliyorsun burada? diye sormuştu. O da
anlatmıştı gerçek durumu:
- Ekmek alacak paramız kalmadı, bir
tanıdıktan ekmek parası istemek üzere
bekliyorum burada.
Hemen elini cebine attı adam. Hatırı sayılır bir
miktar parayı uzatarak "Al." dedi, "Bununla
istediğin kadar ekmek alabilirsin. Ben de
nimetin şükrünü eda etmiş olurum böylece."
Kızcağız elinin birini arkasına saklamış,
ötekiyle parayı alırken adamın dikkatini çekti
bu saklayış:
- Elinde bir yara bere varsa tedavi ettireyim,
niçin saklıyorsun? Allah bana nimet verdi,
şükrünü eda etmem için iyilik yapmam gerek,
dedi.
Kızcağız önce açıklamak istememişse de
adamın ısrarı üzerine anlattı elinin durumunu:
- Ben bir yoksula ekmek vermiştim. Babam
yolda rastlayıp sormuş, o da evi gösterip, 'İşte
oradan aldım.' demiş, bizi haber vermiş.
Babam eve gelince elindeki sopayla ekmek
veren elime öylesine bir darbe indirdi ki, elim
böylece çarpık kaldı. Göstermekten utanır
oldum. Bu yüzden de evde kaldım. Beni kimse
almadı. Bu açıklamayı dinleyen adam
bağırmaya başladı:
Komşular! Çabuk buraya gelin, ben
hayalimdeki altın kalpli kızı buldum; hayat
arkadaşım işte karşımda, siz de şahit olun...
diyerek başladı anlatmaya:
Ekmeği isteyen fakir bendim. Ben o gün aç bir
hamaldım. Demek ki elinin çarpık kalmasına
ben sebep olmuşum. Hem sebep olayım, hem
de seni bu halinle baş başa bırakayım. Buna
Allah razı olmaz. Seni görünce içimden bir
sevgi selinin koptuğunu anladım, bana ekmek
veren kıza ne kadar da benziyor, diye
düşünmüştüm. Yanılmamışım. Baban
şükürsüzlük ettiğinden Allah onun dükkanını
elinden alıp bana nasip eyledi. Şimdi ise
imtihan sırası bana geldi, ben de aynı
şükürsüzlüğe düşmek istemem. Haydi gel,
nikahımızı yaptırıp birlikte babanı sıkıntıdan
kurtaralım. Yola koyulurlar, ekmek veren eli
sakatlayan şükürsüz babaya doğru...
Ne dersiniz âyeti bir daha okuyalım mı?
" Şükrederseniz çoğaltırım, etmezseniz
elinizden alır şükredene veririm. Şükürsüze de
azabım şiddetli olur..."
// İbrahim Suresi 7. Ayet /
BİR KEZ PAYLAŞALIM